Iets wil gezien en erkend worden.
Een “point of no return”
Als je op de drempel van een andere levensfase staat, hoe dwaas is het dan jezelf te pijnigen door de onsamenhangendheid te willen begrijpen. Als je op een point of no return bent, hoe zinloos is het dan om oorzaak en gevolg eindeloos te vermenigvuldigen. Alleen wat vertrekt vanuit het nieuwe geeft kansen om een nieuw leven te exploreren. Als de dagen een verdachte geur van het onvervulde verspreiden, hoe vervreemd ben je dan van het hartvervullende. Als je nauwgezet de onoverkomelijke naweeën van gemist geluk leeft en herleeft, hoever kun je dan gaan om het ooit begeerde en gestreelde te herwinnen. Als de tegenstrijdige gevoelens van wie je bent en wie je zou kunnen zijn niet meer te rijmen vallen, hoe sterk leeft dan het systeem van zelfvernietiging. Als de versnipperde uren de bovenhand krijgen, als de twijfel zegeviert en de veelheid aan indrukken de innerlijke rust verstoort, dan is het doekje waarmee je je bloedende ziel wilt troosten aan vervanging toe. Het is dan zinloos om nog langer je kostbare zelf te bespelen en te verspelen. Het is tijd om een nieuw leven, jouw leven te creëren.
Er zijn momenten in het leven waarop niet langer veraf maar heel dichtbij de alarmklok luidt. Het gereduceerde en het geminimaliseerde, het ontoereikende en het vergane laten zich horen. Ze dringen zich op. Iets wil gezien en erkend worden. Iets wil nieuwe kansen krijgen. Het eindeloos voor zich uitgeschovene, evenals het te lang verwaarloosde en het verminkte, heeft zijn geduld verloren. Moegetergd door het wachten in het verborgene spat het uiteen. Het zoekt een uitweg in het lichaam dat moe is en signalen geeft. Het manifesteert zich als pijnplekken in de ziel. Er bestaat geen afdoend medicijn voor dergelijke kwalen. Elk middel waarmee men zichzelf al te lang in slaap heeft gesust, heeft zijn werking verloren. De riemen waarmee in het eenzame bootje verder werd gedobberd, zijn versleten. De natuurlijke stroming is tot stilstand gekomen. Misschien is er nog een kleine slaagkans om nog korte tijd oever en monding te zien, maar ook dat gezichtspunt raakt uiteindelijk beneveld. De horizon verdwijnt in de mist die over het bestaan hangt. De enige uitweg is een in-weg. In de mens zelf is het moment aangebroken om geduldig tijdloos te luisteren.
Wie er geen zin meer in vindt om voor koorddanser te spelen, noch om verstrikt te raken in een web van manipulaties en frustraties, rest alleen de keuze om de oude uitgeputte wereld achter te laten. Er rest niets meer dan alle oude valkuilen te belichten, niets meer dan het doen en laten door te lichten en bij te stellen. Verteerd door zelfbeklag in een hoekje gaan zitten huilen, verandert niets aan de situaties. Het zijn daden die dingen veranderen. Er zijn recepten uit te dokteren die werken.
Ontcijfer het slot dat op je toekomst zit. Ontmoet mensen die je steunen en die je aanmoedigen om je eigen ruimte in te nemen. Zoek iets om het eigen grondoppervlak te besprenkelen. Verlaat de nevels van de onzekerheid en nestel je met je hele zijn op een veilige plek. Vergeet even alle toekomstplannen. In een niets geborgen leer je het voorrecht kennen van niets te hoeven doen niemand te hoeven zijn. In het stille verschuilt zich het verborgene. In de uren van wakend wachten kun je heen en weer geslingerd worden tussen echt vertrouwen dat je over water laat lopen en het verzinkend meegesleurd worden in een moeras van – al dan niet ingebeeld – onvermogen en onkunde. In het wachtend waken gebeurt wat in de routine geen kans krijgt. Onmerkbaar bezwangerd door het inzicht dat de mens die leeft en evolueert, hoe dan ook, er niet onderuit kan om de slapende vulkanen van het eigen zijn in te dalen, neemt hij de moed in eigen handen. Op weg naar de diepte van het onbekende dat zijn onzichtbare invloeden op de atmosfeer van het leven uitwasemt, betast hij stap voor stap de scheuren in zijn ziel. Telkens wanneer het zich aandient, legt hij een stukje gebrokenheid neer. Zonder invloeden van buitenaf is de mens zijn eigen gids. Het hart fungeert als kompas. Het tijdstip is het tijdstip dat door de innerlijke stem, de intuïtie ingegeven wordt.
Uit: Vanden Abbeele, C (2008). Vallen en opstaan. Tielt, uitgeverij Lannoo nv. (blz. 15-17)
