Heb jij ook momenten in je leven dat je het gevoel hebt aan de rand van een afgrond te staan en je alles, maar dan ook alles gedaan hebt om niet te vallen? Over dat gevoel, die plek, daar gaat het deze week over.
Ik stond daar … aan die afgrond … moe van het vechten tegen alles en iedereen maar nog het meest tegen mezelf. Erg genoeg … ik had zelf niet eens door dat ik constant aan het vechten was. Nee, ik was goed bezig, stelde mezelf elke keer opnieuw in vraag, kreeg nieuwe inzichten (hoe pijnlijk dan ook) en ging ook daar weer mee verder. Telkens wanneer ik dacht: “Ja, Els, dat heb je knap gedaan, dit potje heb je “ontdekseld” en mag voortaan in alle rust open blijven staan op je plank! Netjes, mie!” kreeg ik een trigger van jewelste waardoor bleek dat het potje toch nog niet helemaal “ontdekseld” was ☹.
whraaaaaaaaaaaaaaaa
Ontlading, verdriet, tranen met tuiten en iemand die tegen je zegt: “misschien moet je eens stoppen met vechten?”
Vechten? Ik ben niet aan het vechten, ik ben aan mezelf aan het werken … ja toch? Ik weet dat ik anderen niet kan veranderen, maar dat anderen wel kunnen veranderen als ik mezelf verander. Maar voor wie doe ik het nu? Doe ik het voor mezelf of omdat ik toch wil dat anderen veranderen?
Ik wil zo graag … maar soms zijn er gewoon dingen die je moet ondergaan en inderdaad gewoon moet stoppen met vechten, stoppen met zoeken, stoppen met controle willen blijven uitoefenen en geloven/vertrouwen dat je gedragen wordt.
Vertrouwen dat het verleden geen representatie van de toekomst is.
Geloven dat het heden je ondersteuning geeft (als je durft los te laten en te ontvangen).
En voelen hoe de rust over je heen daalt wanneer je je laat meevoeren door de storm en stopt met vechten…
Is het dan écht zo simpel?
Nee! Bij mij heeft het maanden geduurd vooraleer ik mezelf durfde te laten meevoeren door de storm. Maar het is dan dat ik besefte dat ik inderdaad aan het vechten was, tegen mezelf. Dat ik misschien toch wel ergens eens hulp mocht zoeken/aanvaarden. Dat ik toch wel eens een berichtje mocht sturen: “Ben jij thuis? Het gaat me helemaal niet …”. Dat ik niet zo streng mag zijn voor mezelf, dat ik heus geen perfect leven of perfecte persoon moet zijn om hier te mogen zijn en mijn job te mogen uitoefenen.
Ik heb me laten meevoeren door de storm … en wat nu?
Tja … nu zien we wel waar ik beland als de storm gaat liggen. Ik ga op zoek naar hulp die bij mij past, wil dieper graven om bij de wortels te komen en op die manier beginnen met MIJN WEG te gaan. Ik heb geen gelaten houding, wil nog steeds vooruitgang maken en het gevoel van rust behouden wat ik nu heb. Op die manier en samen met de mensen rondom mij kan ik het wel … mezelf vinden, mezelf zijn en mezelf blijven!